Προβολή πηγαίου κώδικα για τη σελίδα Αϊνσταΐνιο

{{Πληροφορίες χημικού στοιχείου
 <!--------Χρώμα πίνακα--------->
 |χρώμα                        = #ff99cc
 <!--Θέση του στοιχείου στον περιοδικό πίνακα-->
 |αριστερά                     = [[Καλιφόρνιο]]
 |δεξιά                        = [[Φέρμιο]]
 |πάνω                         = [[Όλμιο|Ho]]
 |κάτω                         = [[Ουνκουαντέννιο|Uqe]]
 <!-----Κυρίως πληροφορίες----->
 |όνομα                        = Αϊνσταΐνιο
 |σύμβολο                      = Es
 |εικόνα                       = Electron_shell_099_Einsteinium.svg
 |λεζάντα                      = Τα ηλεκτρόνια στο άτομο του αϊνσταϊνίου
 |εικόνα2                      = Einsteinium.jpg
 |λεζάντα2                     = αϊνσταΐνιο (πηγή φωτός)
 |ατομικός αριθμός             = 99
 |κατηγορία                    = [[Ακτινίδες]]
 |ομάδα                        = N/A
 |περίοδος                     = 7
 |τομέας                       = f
 |σχετική ατομική μάζα         = 252 g/mol
 |φυσική κατάσταση             = ασημί μέταλλο
 |ηλεκτρονική διαμόρφωση       = [Rn]5f<sup>11</sup> 7s<sup>2</sup>
 |EINECS                       = 
 |CAS numb                     = 7429-92-7
 |ατομική ακτίνα               = 
 |ομοιοπολική ακτίνα           = 
 |ακτίνα van der Waals         = 
 |ηλεκτραρνητικότητα           = 
 |αριθμοί οξείδωσης            = 2, ''' 3 ''', 4
 |ενέργειες ιονισμού           = 1η: 619 kJ/mol
 |κρυσταλλικό σύστημα          = 
 |κρυσταλλικό πλέγμα           = 
 |σημείο τήξης                 = 860&nbsp;°C
 |σημείο βρασμού               = 
 |τριπλό σημείο                = 
 |κρίσιμο σημείο               = 
 |πυκνότητα                    = 8.84 g/cm³
 |ενθαλπία τήξης               = 
 |ενθαλπία εξάτμισης           = 
 |ειδική θερμοχωρητικότητα     = 
 |μαγνητική συμπεριφορά        = 
 |ειδική ηλεκτρική αντίσταση   = 
 |ειδική ηλεκτρική αγωγιμότητα = 
 |ειδική θερμική αγωγιμότητα   = 
 |σκληρότητα Mohs              = 
 |σκληρότητα Vickers           = 
 |σκληρότητα Brinell           = 
 |μέτρο ελαστικότητας          = 
 |μέτρο ολίσθησης              = 
 |μέτρο ελαστικότητας όγκου    = 
 |λόγος Poison                 = 
 |ταχύτητα του ήχου            = 
 }}

[[Αρχείο:Ivy Mike - mushroom cloud.jpg|thumb|left|Το αϊνσταΐνιο πρωτοπαρατηρήθηκε κατά την πυρηνική δοκιμή ''Ivy Mike'']]
[[Αρχείο:Einstein1921 by F Schmutzer 2.jpg|thumb|left|Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του [[Άλμπερτ Αϊνστάιν]] (Albert Einstein).]]

Το [[Χημικά στοιχεία|χημικό στοιχείο]] '''αϊνσταΐνιο''' είναι ένα [[μέταλλα|μέταλλο]] με [[ατομικός αριθμός|ατομικό αριθμό]] 99 και [[ατομικό βάρος]] (254). Το σύμβολό του είναι Es. Είναι το έβδομο [[υπερουράνια στοιχεία|υπερουράνιο στοιχείο]] και η ενδέκατη από τις [[ακτινίδες]].

Το αϊνσταΐνιο ανακαλύφθηκε στα υπολείμματα κατά τη δοκιμή της πρώτης [[πυρηνική βόμβα υδρογόνου|πυρηνικής βόμβας υδρογόνου]] το [[1952]], και ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του [[Άλμπερτ Αϊνστάιν]] (Albert Einstein). Το πιο συνηθισμένο του [[ισότοπα|ισότοπο]] είναι το <sup>253</sup>Es και παράγεται σε λίγους ειδικούς [[πυρηνικός αντιδραστήρας|πυρηνικούς αντιδραστήρες]] υψηλής ισχύος με συνολική παραγωγή 1 [[χιλιοστογραμμάριο|χιλιοστογραμμαρίου]] τον χρόνο. Μετά τη σύνθεσή του στον αντιδραστήρα ακολουθείται μια πολύπλοκη διεργασία διαχωρισμού του από άλλες ακτινίδες και προϊόντα διάσπασής τους. Άλλα, βαρύτερα ισότοπά του συνθέτονται σε διάφορα εργαστήρια, αλλά σε πολύ μικρότερες ποσότητες, βομβαρδίζοντας βαριές ακτινίδες με ελαφρά [[ιόν]]τα. Λόγω των μικρών ποσοτήτων του στοιχείου που συνθέτονται και της μικρής του [[ημιζωή]]ς, δεν υπάρχουν ακόμη άλλες πρακτικές εφαρμογές, εκτός από τη βασική επιστημονική έρευνα. Πιο συγκεκριμένα, το αϊνσταΐνιο χρησιμοποιήθηκε το [[1955]] για τη σύνθεση, για πρώτη φορά, 17 ατόμων [[Μεντελέβιο|μεντελεβίου]].

Το αϊνσταΐνιο είναι ένα μαλακό αργυρόλευκο [[παραμαγνητικά υλικά|παραμαγνητικό]] [[μέταλλα|μέταλλο]]. Η χημική συμπεριφορά του είναι η τυπική για τις ύστερες ακτινίδες, με σταθερότερο [[βαθμός οξείδωσης|βαθμό οξείδωσης]] +3, αν και είναι διαθέσιμη και η οξειδωτική βαθμίδα +2, ειδικότερα σε στερεά σώματα. Η υψηλή [[ραδιενέργεια]] του αϊνσταϊνίου παράγει μια ορατή ανταύγεια και πολύ γρήγορα καταστρέφεται το κρυσταλλικό μεταλλικό πλέγμα του, με την εκλυόμενη [[θερμότητα]] που είναι περίπου 1 [[κιλοβάτ]] ανά [[γραμμάριο]]. Μια άλλη δυσκολία στη μελέτη του είναι η μετατροπή του σε [[μπερκέλιο]] και μετά σε [[καλιφόρνιο]] με ένα ρυθμό περίπου 3% την ημέρα. Όπως σε όλα τα συνθετικά υπερουράνια στοιχεία, τα ισότοπα του αϊνσταϊνίου είναι εξαιρετικά ραδιενεργά και θεωρούνται εξαιρετικά επικίνδυνα για την υγεία σε περίπτωση έκθεση σε αυτά.<ref name="Hammond">Hammond C. R. "The elements" in Lide, D. R., ed. (2005), CRC Handbook of Chemistry and Physics (86th ed.), Boca Raton (FL): CRC Press, ISBN 0-8493-0486-5</ref>

== Ιστορία ==

Το αϊνσταΐνιο πρωτοανακαλύφθηκε τον Δεκέμβριο του [[1952]] από τον [[Άλμπερτ Γκιόρσο]] (Albert Ghiorso) και τους συνεργάτες του από το [[Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Μπέρκλεϋ|Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνιας]] (University of California, Berkeley) σε συνεργασία με το [[Εθνικό Εργαστήριο Αργκόνν]] ([Argonne National Laboratory) και το [[Εθνικό Εργαστήριο Λος Άλαμος]] (Los Alamos National Laboratory) στα υπολείμματα της πρώτης πυρηνικής δοκιμής [[πυρηνική βόμβα υδρογόνου|πυρηνικής βόμβας υδρογόνου]].<ref name="Ghiorso">{{cite journal|first = Albert|last = Ghiorso|authorlink = Albert Ghiorso|year = 2003 |title = Einsteinium and Fermium|journal = Chemical and Engineering News|url = http://pubs.acs.org/cen/80th/einsteiniumfermium.html|volume = 81|issue = 36}}</ref> Η δοκιμή έγινε την 1<sup>η</sup> Νοεμβρίου του [[1952]] στην [[Ατόλλη Ένεγουετακ]] (Enewetak Atoll), στον [[Ειρηνικός Ωκεανός|Ειρηνικό Ωκεανό]] και ήταν η πρώτη επιτυχημένη δοκιμή υδρογονοβόμβας.<ref name="Ghiorso"/> Η ακόλουθη ανάλυση των υπολειμμάτων από την έκρηξη ενός νέου ισοτόπου του [[πλουτώνιο]]υ, <sup>244</sup>Pu, που μπορούσε να έχει παραχθεί μόνο με απορρόφηση έξι (6) [[νετρόνιο|νετρονίων]] από το <sup>238</sup>U ακολουθούμενων από δύο (2) [[ραδιενεργός διάσπαση β|ραδιενεργές διασπάσεις β]]:
<div style='text-align: center;'>
<math>\mathrm{^{238}_{\ 92}U\ \xrightarrow [-2\ \beta^-]{+\ 6\ (n,\gamma)} \ ^{244}_{\ 94}Pu}</math>
</div>

Εκείνη την εποχή, η πολλαπλή απορρόφηση νετρονίων θεωρούνταν εξαιρετικά σπάνια διεργασία, αλλά η ταυτοποίηση του <sup>244</sup>Pu έδειχνε ότι ακόμη περισσότερα νετρόνια μπορούσαν να απορροφηθούν από τον πυρήνα [[ουράνιο|ουρανίου]], παράγοντας έτσι χημικά στοιχεία βαρύτερα από το καλιφόρνιο.<ref name="Ghiorso"/>

Ο Ghiorso και οι συνεργάτες του ανέλυσαν φύλλα [[διηθητικό χαρτί|διηθητικού χαρτιού]] που είχαν ριχθεί μέσα στο σύννεφο της έκρηξης από αεροπλάνα (ήταν η ίδια τεχνική που είχε εφαρμοστεί για την ανακάλυψη του <sup>244</sup>Pu).<ref name=s39>Seaborg, p. 39</ref> Μεγαλύτερες ποσότητες ραδιενεργού υλικού απομονώθηκαν αργότερα από τα υπολείμματα κοραλλιού της ατόλης που μεταφέρθηκαν στις [[ΗΠΑ]].<ref name="Ghiorso"/> Ο διαχωρισμός των υποτιθέμενων νέων στοιχείων έγινε με την παρουσία ελαφρώς όξινου ([[ρυθμιστικό διάλυμα|ρυθμιστικού διαλύματος]]) [[κιτρικό οξύ|κιτρικού αμμωνίου]] ([[pH]] ≈ 3,5), χρησιμοποιώντας [[ανταλλαγή ιόντων]] σε αυξημένες [[θερμοκρασία|θερμοκρασίες]]. Με την παραπάνω διαδικασία ανακαλύφθηκαν τελικά λιγότερα από 200 [[άτομο|άτομα]] αϊνσταϊνίου.<ref name="em">John Emsley [http://books.google.com/books?id=j-Xu07p3cKwC&pg=PA133 Nature's building blocks: an A-Z guide to the elements], Oxford University Press, 2003, ISBN 0-19-850340-7 pp. 133–135</ref> Παρόλα αυτά, το <sup>253</sup>Es μπορούσε να ανιχνευθεί μέσω της χαρακτηριστικής υψηλής [[ενέργεια]]ς [[ραδιενεργός διάσπαση α|ραδιενεργού διάσπασης α]] των 6,6 MeV.<ref name = "Ghiorso"/> Είχε παραχθεί μετά από απορρόφηση δεκαπέντε (15) νετρονίων από <sup>238</sup>U, ακολουθούμενη από επτά (7) β-διασπάσεις, και είχε [[ημιζωή]] 20,5 ημερών. Τέτοια πολλαπλή απορρόφηση νετρονίων ήταν πιθανή από υψηλής πυκνότητας ροής νετρονίων κατά τη διάρκεια της έκρηξης, έτσι ώστε τα νεογέννητα βαριά ισότοπα να έχουν περίσσεια διαθέσιμων νετρονίων για να απορροφήσουν πριν διασπαστούν σε ελαφρύτερα στοιχεία. Η απορρόφηση νετρονίων αύξησε τον [[μαζικός αριθμός|μαζικό αριθμό]] χωρίς να αυξήσει και τον [[ατομικός αριθμός|ατομικό αριθμό]] του [[νουκλίδιο]]υ και οι επακόλουθες β-διασπάσεις είχαν ως αποτέλεσμα τη σταδιακή αύξηση του τελευταίου<ref name="Ghiorso"/>:
<div style='text-align: center;'>
<math>\mathrm{^{238}_{\ 92}U\ \xrightarrow {+\ 15 n} \ ^{253}_{\ 92}U\ \xrightarrow{\beta^-} \ ^{253}_{\ 93}Np\ \xrightarrow{\beta^-} \ ^{253}_{\ 94}Pu\ \xrightarrow{\beta^-} \ ^{253}_{\ 95}Am\ \xrightarrow{\beta^-} \ ^{253}_{\ 96}Cm\ \xrightarrow{\beta^-} \ ^{253}_{\ 97}Bk\ \xrightarrow{\beta^-} \ ^{253}_{\ 98}Cf\ \xrightarrow{\beta^-} \ ^{253}_{\ 99}Es}</math>
</div>

Ωστόσο, κάποια από τα άτομα του <sup>238</sup>U, θα μπορούσαν να απορροφήσουν άλλα δύο (2) νετρόνια (δηλαδή συνολικά 17), οδηγώντας στο <sup>255</sup>Es, και μετά στο [[φέρμιο]] (<sup>255</sup>Fm).<ref>Τα <sup>254</sup>Es, <sup>254</sup>Fm και <sup>253</sup>Fm δεν μπορούν να παραχθούν, εξαιτίας της έλλειψης β-διάσπασης στα <sup>254</sup>Cf και<sup>253</sup>Es</ref> Η ανακάλυψη των νέων στοιχείων και των συνδεδεμένων μ' αυτά νέων δεδομένων σχετικά με την πολλαπλή απορρόφηση νετρονίων κρατήθηκε ως κρυφή καινοτομία υπό τις διαταγές των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ μέχρι το [[1955]], εξαιτίας των εντάσεων του [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρού Πολέμου]] και του ανταγωνισμού με τη [[Σοβιετική Ένωση]] στις πυρηνικές τεχνολογίες.<ref name="Ghiorso"/><ref name = "ES_FM">{{cite journal|last1 = Ghiorso|first1 = A.|last2 = Thompson|first2 = S.|last3 = Higgins|first3 = G.|last4 = Seaborg|first4 = G.|last5 = Studier|first5 = M.|last6 = Fields|first6 = P.|last7 = Fried|first7 = S.|last8 = Diamond|first8 = H.|last9 = Mech|first9 = J.|title = New Elements Einsteinium and Fermium, Atomic Numbers 99 and 100|journal = Phys. Rev.|volume = 99| issue = 3|url=http://escholarship.org/uc/item/70q401ct|doi = 10.1103/PhysRev.99.1048| pages = 1048–1049| year = 1955}} [http://books.google.com/books?id=e53sNAOXrdMC&pg=PA91 Google Books]</ref><ref>{{cite journal|last1=Fields|first1=P.|last2=Studier|first2=M.|last3=Diamond|first3=H.|last4=Mech|first4=J.|last5=Inghram|first5=M.|last6=Pyle|first6=G.|last7=Stevens|first7=C.|last8=Fried|first8=S.|last9=Manning|first9=W.|title=Transplutonium Elements in Thermonuclear Test Debris|url=https://archive.org/details/sim_physical-review_1956-04-01_102_1/page/n180|journal=Physical Review|volume=102|year=1956|pages=180–182|doi=10.1103/PhysRev.102.180}} [http://books.google.com/books?id=e53sNAOXrdMC&pg=PA93 Google Books]</ref>

Εντωμεταξύ, τα ισότοπα του αϊνσταϊνίου και του φερμίου παράγονταν στα εργαστήρια Berkeley και Argonne, με [[πυρηνική σύντηξη]] <sup>14</sup>N και <sup>238</sup>U,<ref name = "PhysRev.93.257">{{cite journal| journal = Physical Review| volume = 93|issue = 1| year = 1954|title = Reactions of U-238 with Cyclotron-Produced Nitrogen Ions| url = https://archive.org/details/sim_physical-review_1954-01-01_93_1/page/n257| author = Albert Ghiorso, G. Bernard Rossi, Bernard G. Harvey, Stanley G. Thompson| doi = 10.1103/PhysRev.93.257|pages = 257}}</ref> και αργότερα με έντονη ακτινοβολία νετρονίων σε [[πλουτώνιο]] ή [[καλιφόρνιο]]:
<div style='text-align: center;'>
<math>\mathrm{^{252}_{\ 98}Cf\ \xrightarrow {(n,\gamma)} \ ^{253}_{\ 98}Cf\ \xrightarrow [17.81 \ d]{\beta^-} \ ^{253}_{\ 99}Es\ \xrightarrow {(n,\gamma)} \ ^{254}_{\ 99}Es\ \xrightarrow []{\beta^-} \ ^{254}_{100}Fm}</math>
</div>

Αυτά τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν σε αρκετά άρθρα το [[1954]] με την επισήμανση ότι δεν ήταν οι πρώτες μελέτες που έγιναν γι' αυτά τα [[χημικά στοιχεία]].<ref name = "PhysRev.93.908" >{{cite journal| journal = Physical Review| volume = 93| year = 1954| title = Transcurium Isotopes Produced in the Neutron Irradiation of Plutonium | url = https://archive.org/details/sim_physical-review_1954-02-15_93_4/page/n254|author = Thompson, S. G. and Ghiorso, A.; Harvey, B. G.; Choppin, G. R. | doi = 10.1103/PhysRev.93.908| pages = 908| issue = 4 
}}</ref><ref>{{cite journal|last1=Harvey|first1=Bernard|last2=Thompson|first2=Stanley|last3=Ghiorso|first3=Albert|last4=Choppin|first4=Gregory|title=Further Production of Transcurium Nuclides by Neutron Irradiation|url=https://archive.org/details/sim_physical-review_1954-03-01_93_5/page/n175|journal=Physical Review|volume=93|pages=1129|year=1954|doi=10.1103/PhysRev.93.1129|issue=5}}</ref><ref>{{cite journal|last1=Studier|first1=M.|last2=Fields|first2=P.|last3=Diamond|first3=H.|last4=Mech|first4=J.|last5=Friedman|first5=A.|last6=Sellers|first6=P.|last7=Pyle|first7=G.|last8=Stevens|first8=C.|last9=Magnusson|first9=L.|title=Elements 99 and 100 from Pile-Irradiated Plutonium|url=https://archive.org/details/sim_physical-review_1954-03-15_93_6/page/n298|journal=Physical Review|volume=93|pages=1428|year=1954|doi=10.1103/PhysRev.93.1428|issue=6}}</ref><ref>{{cite journal|first1 = G. R.|last1 = Choppin|first2 = S. G.|last2 = Thompson|first3 = A.|last3 = Ghiorso|authorlink3 = Albert Ghiorso|first4 = B. G.|last4 = Harvey|title = Nuclear Properties of Some Isotopes of Californium, Elements 99 and 100|url = https://archive.org/details/sim_physical-review_1954-05-15_94_4/page/n266|journal = Physical Review|volume = 94|issue = 4|pages = 1080–1081|year = 1954|doi = 10.1103/PhysRev.94.1080}}</ref><ref>{{cite journal|last1=Fields|first1=P.|last2=Studier|first2=M.|last3=Mech|first3=J.|last4=Diamond|first4=H.|last5=Friedman|first5=A.|last6=Magnusson|first6=L.|last7=Huizenga|first7=J.|title=Additional Properties of Isotopes of Elements 99 and 100|url=https://archive.org/details/sim_physical-review_1954-04-01_94_1/page/n209|journal=Physical Review|volume=94|pages=209|year=1954|doi=10.1103/PhysRev.94.209}}</ref> Η ομάδα του εργαστηρίου Berkeley ανέφερε επίσης κάποια συμπεράσματα πάνω στις χημικές ιδιότητες του αϊνσταϊνίου και του [[φέρμιο|φερμίου]].<ref name="Properties_1">G. T. Seaborg, S.G. Thompson, B.G. Harvey, G.R. Choppin, [http://www.osti.gov/accomplishments/documents/fullText/ACC0047.pdf "Chemical Properties of Elements 99 and 100"] (July 23, 1954), Radiation Laboratory, University of California, Berkeley, UCRL-2591</ref><ref name="Properties_2">{{cite journal|last1=Thompson|first1=S. G.|last2=Harvey|first2=B. G.|last3=Choppin|first3=G. R.|last4=Seaborg|first4=G. T.|journal=Journal of the American Chemical Society|volume=76|pages=6229|year=1954|doi=10.1021/ja01653a004|issue=24}}</ref> Τα συμπεράσματα της πυρηνικής δοκιμής Ivy Mike αποχαρακτηρίστηκαν (ως απόρρητα) και δημοσιεύθηκαν το [[1955]].<ref name = "ES_FM"/>

Για την ανακάλυψη του αϊνσταϊνίου και του φερμίου, αμερικανικές ερευνητικές ομάδες ανταγωνίστηκαν με μια σουηδική ομάδα στο [[Ινστιτούτο Νόμπελ]] για τη [[Φυσική]], στη [[Στοκχόλμη]] της [[Σουηδία]]ς. Στη χρονική περίοδο από το τέλος του [[1953]] ως την αρχή του [[1954]], η Σουηδική ομάδα κατόρθωσε να επιτύχει τη σύνθεση ελαφρών ισοτόπων [[φέρμιο|φερμίου]], και συγκεκριμένα το <sup>250</sup>Fm, με βομβαρδισμό [[ουράνιο|ουρανίου]] με πυρήνες [[οξυγόνο]]υ. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν επίσης το [[1954]].<ref>{{cite journal|last1=Atterling|first1=Hugo|last2=Forsling|first2=Wilhelm|last3=Holm|first3=Lennart|last4=Melander|first4=Lars|last5=Åström|first5=Björn|title=Element 100 Produced by Means of Cyclotron-Accelerated Oxygen Ions|url=https://archive.org/details/sim_physical-review_1954-07-15_95_2/page/n275|journal=Physical Review|volume=95|pages=585|year=1954|doi=10.1103/PhysRev.95.585.2|issue=2}}</ref> Ωστόσο, η πρωτοκαθεδρία της ομάδας του εργαστηρίου Berkeley, γενικά αναγνωρίστηκε, και οι δημοσιεύσεις τους εμπλούτισαν το σουηδικό άρθρο, και βασίστηκαν σε προηγούμενα μη απόρρητα αποτελέσματα από τη θερμοπυρηνική έκρηξη. Έτσι, δόθηκε στην ομάδα του εργαστηρίου Berkeley το προνόμιο να ονομάσει τα τότε νέα στοιχεία, αϊνσταΐνιο και φέρμιο, που συνδέθηκαν με τα ονόματα δυο πρόσφατα θανόντων επιστημόνων, του [[Άλμπερτ Αϊνστάιν]] (που πέθανε στις 18 Απριλίου του [[1955]]) και του [[Ενρίκο Φέρμι]] (που πέθανε στις 28 Νοεμβρίου του [[1954]]).<ref>The names were proposed before their deaths, but announced after.</ref> Για την ονομασία των δυο στοιχείων δήλωσαν: ''«Προτείνουμε για το όνομα του χημικού στοιχείου με τον ατομικό αριθμό 99 το όνομα «αϊνσταΐνιο» (Einsteinium, με χημικό σύμβολο E), από το όνομα του Άλμπερτ Αϊνστάιν και για το όνομα του χημικού στοιχείου με τον ατομικό αριθμό 100, το όνομα «φέρμιο» (fermium, με χημικό σύμβολο Fm), από το όνομα του Ενρίκο Φέρμι.»''.<ref name = "ES_FM "/> Η ανακάλυψη των δύο αυτών τότε νέων στοιχείων ανακοινώθηκε επίσημα από τον [[Άλμπερτ Γκιόρσο]] (Albert Ghiorso), στο πρώτο [[Ατομικό Συνέδριο Γενεύης]], που διοργανώθηκε στη [[Γενεύη]] τη χρονική περίοδο 8-20 Αυγούστου [[1955]].<ref name="Ghiorso"/> Το αρχικό χημικό σύμβολο για το αϊνσταΐνιο (''E''), επανορίστηκε αργότερα από το (''Es'').<ref name=h1577>Haire, p. 1577</ref><ref name="se6">Seaborg, G.T. (1994) ''[http://books.google.com/books?id=e53sNAOXrdMC&pg=PA6 Modern alchemy: selected papers of Glenn T. Seaborg]'', World Scientific, ISBN 981-02-1440-5, p. 6</ref>

== Παραπομπές και σημειώσεις ==
<references />

== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
* {{commonscat2}}
* {{βικιλεξικό-σύντομο}}


{{Περιοδικός πίνακας}}
{{Authority control}}
{{Χημικό στοιχείο-επέκταση}}

{{DEFAULTSORT:Αινσταινιο}}
[[Κατηγορία:Μέταλλα]]
[[Κατηγορία:Ακτινίδες]]
[[Κατηγορία:Άλμπερτ Αϊνστάιν]]
[[Κατηγορία:Χημικά στοιχεία]]