Διχλωριούχο βανάδιο

Το διχλωριούχο βανάδιο είναι η ανόργανη χημική ένωση με χημικό τύπο VCl₂. Στις συνηθισμένες συνθήκες είναι ένα ανοικτοπράσινο στερεό στερεό που αποτεελεί το χλωρίδιο του βαναδίου στο οποίο το βανάδιο έχει βαθμό οξείδωσης +2. Όπως και άλλα μεταλλικά διαλογονίδια, το διχλωριούχο βανάδιο είναι ένα πολυμερές άλας. Το διχλωριούχο βανάδιο διαλύται στο νερό, στην αιθανόλη και στο διαιθυλαιθέρα. Κατά την επαφή του με τον αέρα οξειδώνεται σχηματίζοντας οξυδιχλωριούχο βανάδιο (VOCl₂).

Ιστορία

Η αναγωγή διχλωριούχου βαναδίου από υδρογόνο ήταν η πρώτη γνωστή παραγωγή μεταλλικού βαναδίου και έγινε το 1867 από τον Χένρυ Ένφιλντ Ρόσκοε (Enfield Roscoe).

Παραγωγή

1. Το διχλωριούχο βανάδιο μπορεί να παραχθεί με αναγωγή τριχλωριούχο βαναδίου από υδρογόνο με θέρμανση περί τους 675 °C):

$\mathrm{2}\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{3}}\mathrm{+}{\mathrm{H}}_{\mathrm{2}}\stackrel{675^{o}C}{\to }\mathrm{2}\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{2}}\mathrm{+}\mathrm{2}\mathrm{H}\mathrm{C}\mathrm{l}$

2. Μια άλλη δυνατότητα είναι η θερμική οξςιδοαναγωγή του τριχλωριούχου βαναδίου:

$\mathrm{2}\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{3}}\stackrel{\mathrm{△}}{\to }\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{2}}\mathrm{+}\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{4}}$

3. Το διχλωριούχο βανάδιο μπορεί να παραχθεί με απευθείας ολική σύνθεση από τα στοιχεία που το αποτελούν:

$\mathrm{V}\mathrm{+}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{2}}\stackrel{}{\to }\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{2}}$

4. Το διχλωριούχο βανάδιο μπορεί να παραχθεί με επίδραση υδροχλωρίου σε μεταλλικό βανάδιο:

$\mathrm{V}\mathrm{+}\mathrm{2}\mathrm{H}\mathrm{C}\mathrm{l}\stackrel{}{\to }\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{2}}\mathrm{+}{\mathrm{H}}_{\mathrm{2}}$

5. Το διχλωριούχο βανάδιο μπορεί να παραχθεί με επίδραση «υδρογόνου εν τω γενάσθαι» (δηλαδή π.χ. υδροχλωρικού οξέος και ψευδαργύρου) σε πεντοξείδιο του βαναδίου:

$\mathrm{4}{\mathrm{V}}_{\mathrm{2}}{\mathrm{O}}_{\mathrm{5}}\mathrm{+}\mathrm{2}\mathrm{Z}\mathrm{n}\mathrm{+}\mathrm{1}\mathrm{0}\mathrm{H}\mathrm{C}\mathrm{l}\stackrel{}{\to }\mathrm{4}\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{2}}\mathrm{+}\mathrm{2}\mathrm{Z}\mathrm{n}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{2}}\mathrm{+}{\mathrm{H}}_{\mathrm{2}}\mathrm{O}$

6. Τέλος, το διχλωριούχο βανάδιο μπορεί να παραχθεί και με τετραχλωριούχου βαναδίου από υδρογόνο:

$\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{4}}\mathrm{+}{\mathrm{H}}_{\mathrm{2}}\stackrel{}{\to }\mathrm{V}\mathrm{C}{\mathrm{l}}_{\mathrm{2}}\mathrm{+}\mathrm{2}\mathrm{H}\mathrm{C}\mathrm{l}$

Χημική συμπεριφορά και παράγωγα

To διχλωριούχο βανάδιο είανι ένα ισχυρό αναγωγικό μέσο, ικανό να ανάξει σουλφοξείδια σε σουλφίδια, οργανικά αζίδια σε αμίνες, καθώς και να προκαλέσει «αναγωγικό ζευγάρωμα» σε κάποια αλκυλαλογονίδια. Όταν το διχλωριούχο βανάδιο διαλύεται στο νερό δίνει το σύμπλοκο ιόν [V(H₂O)₆]²⁺. Η εξάτμιση τέτοιων διαλυμάτων δίνει κρυστάλλους της ένωσης [V(H₂O)₆]Cl₂.