Ολοκληρώματα του Γουάλις

Από testwiki
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση

Στα μαθηματικά, και πιο συγκεκριμένα στην ανάλυση, τα ολοκληρώματα του Γουάλις[1] αποτελούν μια οικογένεια ολοκληρωμάτων που εισήγαγε ο Τζον Γουάλις.[2][3][4]

Ορισμός, βασικές ιδιότητες

Ο Τζον Γουόλις,[2] από τον Γκοντφρέι Κνέλερ.

Τα ολοκληρώματα του Γουάλις είναι οι όροι της ακολουθίας (Wn)n0 που ορίζεται από τη σχέση[5]

Wn=0π2sinnxdx,

ή ισοδύναμα,

Wn=0π2cosnxdx.

Οι πρώτοι όροι αυτής της ακολουθίας είναι:

W0 W1 W2 W3 W4 W5 W6 W7 W8 ... Wn
π2 1 π4 23 3π16 815 5π32 1635 35π256 ... n1nWn2

Η ακολουθία (Wn) είναι φθίνουσα και έχει θετικούς όρους. Στην πραγματικότητα, για όλα τα n0:

  • Wn>0, επειδή είναι ένα ολοκλήρωμα μιας μη αρνητικής συνεχούς συνάρτησης που δεν είναι πανομοιότυπα μηδέν,
  • WnWn+1=0π2sinnxdx0π2sinn+1xdx=0π2(sinnx)(1sinx)dx>0, και πάλι επειδή το τελευταίο ολοκλήρωμα είναι μια μη αρνητική συνεχής συνάρτηση.

Δεδομένου ότι η ακολουθία (Wn) είναι φθίνουσα και περιορίζεται κάτω από το 0, συγκλίνει σε ένα μη αρνητικό όριο. Πράγματι, το όριο είναι μηδέν (βλέπε παρακάτω).

Σχέση επανάληψης

Μέσω της ολοκλήρωσης κατά μέρη, μπορεί να προκύψει ένας τύπος αναγωγής. Χρησιμοποιώντας την ταυτότητα[6]

sin2x=1cos2x, έχουμε για όλα τα n2,

0π2sinnxdx=0π2(sinn2x)(1cos2x)dx=0π2sinn2xdx0π2sinn2xcos2xdx.Equation (1)

Ολοκληρώνοντας το δεύτερο ολοκλήρωμα κατά μέρη, με:

  • v(x)=cos(x)sinn2(x), του οποίου η αντιπαράγωγος είνα v(x)=1n1sinn1(x)
  • u(x)=cos(x), του οποίου η παράγωγος είναι u(x)=sin(x),

έχουμε

0π2sinn2xcos2xdx=[sinn1xn1cosx]0π2+1n10π2sinn1xsinxdx=0+1n1Wn.

Αντικαθιστώντας αυτό το αποτέλεσμα στην εξίσωση (1) προκύπτει

Wn=Wn21n1Wn,

και ως εκ τούτου

Wn=n1nWn2,Equation (2)

για όλα τα n2.

Πρόκειται για μια αναδρομική σχέση που δίνει το Wn ως προς το Wn2. Αυτό, μαζί με τις τιμές των W0 και W1, μας δίνουν δύο σύνολα τύπων για τους όρους της ακολουθίας (Wn), ανάλογα με το αν το n είναι μονό ή ζυγό:

  • W2p=2p12p2p32p212W0=(2p1)!!(2p)!!π2=(2p)!22p(p!)2π2,
  • W2p+1=2p2p+12p22p123W1=(2p)!!(2p+1)!!=22p(p!)2(2p+1)!.

Μια άλλη σχέση για την αξιολόγηση των ολοκληρωμάτων του Γουόλις

Τα ολοκληρώματα του Γουάλις μπορούν να αξιολογηθούν με τη χρήση ολοκληρωμάτων Όιλερ:

  1. Το ολοκλήρωμα Όιλερ πρώτου είδους: η συνάρτηση βήτα:
    B(x,y)=01tx1(1t)y1dt=Γ(x)Γ(y)Γ(x+y) για Πρότυπο:Math
  2. Ολοκλήρωμα Όιλερ του δεύτερου είδους: η συνάρτηση Γάμμα:
    Γ(z)=0tz1etdt για Πρότυπο:Math.

Αν κάνουμε την ακόλουθη αντικατάσταση μέσα στη συνάρτηση βήτα: {t=sin2u1t=cos2udt=2sinucosudu,
παίρνουμε:

B(a,b)=20π2sin2a1ucos2b1udu,

έτσι αυτό μας δίνει την ακόλουθη σχέση για την αξιολόγηση των ολοκληρωμάτων Γουόλις:[7]

Wn=12B(n+12,12)=Γ(n+12)Γ(12)2Γ(n2+1).

Έτσι, για περιττά n, γράφοντας n=2p+1, έχουμε:

W2p+1=Γ(p+1)Γ(12)2Γ(p+1+12)=p!Γ(12)(2p+1)Γ(p+12)=2pp!(2p+1)!!=22p(p!)2(2p+1)!,

ενώ για άρτιο n, γράφοντας n=2p και γνωρίζοντας ότι Γ(12)=π, έχουμε :

W2p=Γ(p+12)Γ(12)2Γ(p+1)=(2p1)!!π2p+1p!=(2p)!22p(p!)2π2.

Ισοδυναμία

  • Από τον παραπάνω τύπο αναδρομής (𝟐), μπορούμε να συμπεράνουμε ότι
 Wn+1Wn (ισοδυναμία δύο ακολουθιών).
Πράγματι, για όλα τα n :
 Wn+2Wn+1Wn (αφού η ακολουθία είναι φθίνουσα)
Wn+2WnWn+1Wn1 (από το  Wn>0)
n+1n+2Wn+1Wn1 (με την εξίσωση (𝟐)).
Από το Κριτήριο παρεμβολής, συμπεραίνουμε ότι Wn+1Wn1, και επομένως  Wn+1Wn.
  • Εξετάζοντας το WnWn+1, προκύπτει η ακόλουθη ισοδυναμία:


Wnπ2n (και κατά συνέπεια limnnWn=π/2 ).

Απόδειξη

Για όλα τα n, έστω un=(n+1)WnWn+1.

Αποδεικνύεται ότι, n,un+1=un λόγω της εξίσωσης (𝟐). Με άλλα λόγια  (un) είναι μια σταθερά.

Προκύπτει ότι για όλα τα n, un=u0=W0W1=π2.

Τώρα, αφού  n+1n and  Wn+1Wn, έχουμε, σύμφωνα με τους κανόνες του γινομένου των ισοδυνάμων,  unnWn2.

Κατά συνέπεια,  nWn2π2, από το οποίο προκύπτει το επιθυμητό αποτέλεσμα (επισημαίνοντας ότι  Wn>0).

Εξαγωγή του τύπου του Στίρλινγκ

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε την ακόλουθη ισοδυναμία (γνωστή ως τύπος Στίρλινγκ):

n!Cn(ne)n,

για κάποια σταθερά C που θέλουμε να προσδιορίσουμε. Από τα παραπάνω, έχουμε

W2pπ4p=π2p (equation (3))

Αναπτύσσοντας το W2p και χρησιμοποιώντας τον παραπάνω τύπο για τα παραγοντικά, έχουμε

W2p=(2p)!22p(p!)2π2C(2pe)2p2p22pC2(pe)2p(p)2π2=πC2p. (equation (4))

Από τα (3) και (4), προκύπτει από τη μεταβατικότητα:

πC2pπ2p.

Λύνοντας για το C προκύπτει C=2π. Με άλλα λόγια,

n!2πn(ne)n.

Αφαίρεση του διπλού παραγοντικού λόγου

Ομοίως, από τα παραπάνω, έχουμε:

Αντίστοιχα, από τα παραπάνω, έχουμε:

W2pπ4p=12πp.

Αναπτύσσοντας το W2p και χρησιμοποιώντας τον παραπάνω τύπο για τα διπλά παραγοντικά, παίρνουμε:

W2p=(2p1)!!(2p)!!π212πp.

Απλοποιώντας, προκύπτει:

(2p1)!!(2p)!!1πp,

ή

(2p)!!(2p1)!!πp.

Εκτίμηση του ολοκληρώματος Γκάους

Το Γκαουσιανό ολοκλήρωμα μπορεί να εκτιμηθεί μέσω της χρήσης των ολοκληρωμάτων του Γουάλις.

Αποδεικνύουμε πρώτα τις ακόλουθες ανισότητες:

  • n*u+un(1u/n)neu
  • n*u+eu(1+u/n)n

Στην πραγματικότητα, αφήνοντας u/n=t, η πρώτη ανισότητα (στην οποία t[0,1]) είναι ισοδύναμη με 1tet, ενώ η δεύτερη ανισότητα ανάγεται στη σχέση et(1+t)1,

η οποία γίνεται et1+t. Αυτές οι 2 τελευταίες ανισότητες προκύπτουν από την κυρτότητα της εκθετικής συνάρτησης (ή από την ανάλυση της συνάρτησης tet1t).

Αφήνοντας u=x2 και κάνοντας χρήση των βασικών ιδιοτήτων των ακατάλληλων ολοκληρωμάτων (η σύγκλιση των ολοκληρωμάτων είναι προφανής), λαμβάνουμε τις ανισότητες:

0n(1x2/n)ndx0nex2dx0+ex2dx0+(1+x2/n)ndx για χρήση με το κριτήριο παρεμβολής (ως n).

Το πρώτο και το τελευταίο ολοκλήρωμα μπορούν να αξιολογηθούν εύκολα χρησιμοποιώντας ολοκληρώματα του Γουάλις. Για το πρώτο, έστω x=nsint (t που κυμαίνεται από 0 έως π/2). Τότε, το ολοκλήρωμα γίνεται nW2n+1. Για το τελευταίο ολοκλήρωμα, έστω x=ntant (το t κυμαίνεται από 0 to π/2). Τότε, γίνεται nW2n2.

Όπως έχουμε δείξει προηγουμένως, limn+nWn=π/2. Έτσι, προκύπτει ότι 0+ex2dx=π/2

Παρατήρηση: Υπάρχουν και άλλες μέθοδοι για την αξιολόγηση του γκαουσιανού ολοκληρώματος. Ορισμένες από αυτές είναι πιο άμεσες.

Σημείωση

Οι ίδιες ιδιότητες οδηγούν στο γινόμενο Γουάλις, το οποίο εκφράζει π2 (βλ. π) με τη μορφή ενός άπειρου γινομένου[8].

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Δείτε επίσης

Βιβλιογραφία

Παραπομπές

Πρότυπο:Reflist

Πηγές

Πρότυπο:Portal bar Πρότυπο:Authority control